kunst Galerie Drieghe | Leo Drieghe | Luc Drieghe | Karolien Drieghe | Noël Drieghe LUC DRIEGHE Beknopte biografie Geboren te Wetteren op 4 januari 1946. Doet in 1956 "de blokken" bij Dhr. Van Durme aan de Academie te Wetteren. Eerste tentoonstelling met olieverf-schilderijen in 1958. Humaniorastudies voltooid aan het Sint-Victorinstituut te Alsemberg in 1963. Regentaat Plastische Opvoeding aan de Rijksmiddelbarenormaalschool te Gent. 35 Jaar leraar Esthetica, Plastische Opvoeding en Wetenschappelijk Tekenen aan het Sint-Victorinstituut te Alsemberg (1966 - 2001). Mede-inrichter van de Poëziemarkten te Wetteren in 1968 en 1971. Verzorgde samen met moeder Mariëtte en broer Noël de tentoonstellingen in de Galerij Drieghe van 1974 tot 1985. Mede-oprichter van de Academie Leon en haar tijdschrift "Eenzijdig gestreken" in 1986. De A.L. is nog steeds werkzaam op litérair en artistiek gebied met bibliofiele uitgaven en het inrichten van tentoonstellingen. Verzorgt de lay-out van de uitgaven van de Academie Leon. (Mariette en Luc Drieghe (2000) / foto: Daniel De Mol) Tentoonstellingen sinds 1990 Persoonlijke 1990 - Zolder van de A.L. bij Piet Van Nieuwenhuyse te Wetteren - olieverfschilderij en tekeningen 1991 - In Den Bouw te Kalken - tekeningen 1992 - Di-Art te Lokeren - olieverfschilderijen (Uitgave "Luc Drieghe - schilderijen 1991"- tekst/ R. Jooris) 1994 - Galerie Denise Van De Velde te Aalst - olieverfschilderijen (samen met N. Drieghe) 1995 - Bij Drieghe-Bracke te Roborst - olieverfschilderijen en tekeningen(reisindrukken uit Alicante / Spanje) 1997 - In Den Bouw te Laarne (Kalken) - 8 tekeningen en 1 olieverfschilderij (reisindrukken uit Luxor / Egypte) - Gemeentehuis - overzichtstentoonstelling 1957 - 1997 (uitgave Luc Drieghe - Een terugblik - tekst: R. Jooris) 2000 - Bij Mortier te Laarne (Kalken) - Tekeningen 2001 - Herman Teirlinckhuis te Beersel - tekeningen en schilderijen - In Den Bouw te Laarne (Kalken) - gouaches, tekeningen en werken met acryl Gezamelijke 1993 - "Noem het een landschap" te Mariakerke - groepstentoonstelling samengesteld door R. Jooris (uitgave "Noem het een landschap") - "Het Toreke" te Tienen - De Cellen '93 - groepstentoonstelling samengesteld door J. Uytterhoeven (uitgave "Naast, tegenover: alleen") - Netwerk Galerij te Aalst - met C. Jacobs, P. Talouarn, H. Van Kampen 1994 - Di-Art te Lokeren - Winteraccrochage 1997 - Di-Art te Lokeren - "drie kamers - drie kunstenaars" met A. Michels en J. Snauwaert - Di-Art te Lokeren - 30 werken van 10 kunstenaars 1998 - In Den Bouw te Kalken - "SCH" 15 kunstenaars tonen een werk op het thema "schilderen - schaken" - Di-Art te Lokeren - Groepstentoonstelling (met Y. Beaumont, L. De Block, A. Michels, F. Minnaert, P. Van Gijsegem) 1999 - Di-Art te Lokeren - Groepstentoonstelling 10 x 3 (dertig werken van 10 kunstenaars) 2000 - In Den Bouw - Gezamenlijke tentoonstelling BLIK - 20 kunstenaars maakten en werk met/rond een bedrukte blikken doos 2001 - CC De Poort - Gezamenlijke tentoonstelling n. a. v. "Roland Jooris, rondom Wetteren" met R. Buedts, A. Cortier, R. De Keyser, I. De Vos, N. Drieghe, E. Leroy, R. Raveel, D. Van Severen, B. Verstraeten 1999 - Di-Art te Lokeren - Groepstentoonstelling 10 x 3 (dertig werken van 10 kunstenaars)   Luc Drieghe Een terugblik Tekst: Roland Jooris Uitgave: Gemeentebestuur Wetteren Achter zijn galerie bevond zich de drukkerij van Leo Drieghe. Uren heb ik er gesleten. Terwijl hij met de hand de letters aan het zetten was voor één of ander drukwerk hadden we het over voorbije, lopende of toekomstige tentoonstellingen, smeedden we plannen voor poëzie-zondagmiddagen en bouwden we verder aan de stichting van ons tijdschrift "Dorp" dat steeds in onze dromen is blijven steken. Op momenten dat er moest gedrukt worden en Leo zijn vertrouwde Heidelbergdrukpers deed puffen en stampen werd er natuurlijk gezwegen en liet ik mijn blikken dwalen tussen de gezellige rommel van dozen, stapels papier, letterbakken, afgedankte toestellen, kastjes en hier en daar waar nog ruimte op de muren vrij was gebleven: een affiche, een assemblage, een schilderij. Zo herinner ik me dat ik telkens weer stil bleef staan bij een doek dat een zijtoren van het kasteel van Laarne van nabij toonde en dat van Leo's zoon Luc bleek te zijn. Het was een vrij ruw, met onbehouwen penseelstreken geschilderd werk. In de bestofte rauwe oker van de verfhuid school de brokkelig versteende kleur van de kasteelmuren. Het viel me op hoe het gekozen gezichtspunt van een voor zijn leeftijd monumentale kijk getuigde. Hier was niet naar voorstelling van een onderwerp gestreefd, maar naar de picturale beleving ervan. Onberekend, onbevangen had de toen 13-jarige Luc Drieghe de bonkige plastische poëzie van het Laarnse slot aangevoeld. Ik kon ook nog om een andere reden erin wegdromen. Ik zag in mijn verbeelding een jongen met schildersmateriaal beladen door de velden naar Laarne stappen, er zich in de graskant langs de slotgracht installeren, er schilderen de middag vergeten, er zichzelf verliezen in de schotse contouren en de stotende penseelvoering waarmee hij de torens gestalte probeerde te geven. Een jongensdroom. Een begin. Een hunkering. Van in zijn allereerste schilderijtjes zocht Luc Drieghe zijn onderwerpen niet ver van zijn oog. Geen spectaculaire, surreële of symbolische inspiratiebronnen: een deurtje met emmer en bezem, een schrale schotel met haring, een kachel met slapende kat, dobbelende handen … Dagdagelijkse, onpretentieuze maar intens ervaren voorwerpen, toestanden, landschaps-flarden. Aan die voorliefde voor doodgewone en eenvoudige dingen en landschappelijke indrukken is hij in zijn verdere evolutie steeds trouw gebleven, ook al raakten ze langzamerhand minder leesbaar. In de afgelopen jaren is het accent zelfs volledig op het concrete schilderen komen te liggen. Het schilderij heeft een landschappelijk of architecturaal karakter gekregen zonder de uitbeelding of de abstrahering van een landschap of een kamer te zijn. Meetkunde en landschap. Het landschap van de meetkunde. De meetkunde van het landschap. Die wisselwerking, of laten we het die wederzijdse inwerking noemen, boeit Luc Drieghe. Hij wil het geometrische in het organische en omgekeerd. Hij denkt vanuit de wezenlijke vlakheid en het rechthoekig of vierkant formaat van het schilderij. Bekijken we zijn variaties op de drievlakshoek: hun door de hand bewogen rechtheid, hun verassende verschuivingen, hun in zichzelf gesloten openheid. Strakheid en gevoel, wetmatigheid en toeval: Luc Drieghe wil dat ze samen bestaan. Zijn schilderijen ogen sinds een aantal jaren abstract, maar zijn zo concreet als hun oppervlak, als hun soms vegetatieve verfstreken, als hun afwijkende gevoelsmatige interrupties. Lijn en vlak, ze staan in een niet zelden gespannen aandacht voor elkaar en ze bieden ruimte voor een beheerst expressieve verfopbreng of een contrapuntische kleurveeg die als een door de wind geïmproviseerde picturale tegenstem opduikt. In de schilderijen van Luc Drieghe schuilt de tekenaar. In zijn tekeningen zit de schilder. In de schilderijen is er bijna altijd ergens verzonken of frontaal een lineaire grens. In de tekeningen hebben de houtskoollijnvoering en de met wit krijt opgehoogde partijen een vaak picturale betekenis. Het is een wisselwerking die de grond van beide vruchtbaar houdt. In zijn tekeningen laat hij zijn bronnen zien. In zijn schilderijen laat hij ze nog amper vermoeden. Dat klopt. Tekenen impliceert het directe contact met de dingen. Het heeft de onmiddellijkheid van kijkend noteren. De hand volgt de blik en ruimt op wat overbodig is. Tekenen is een vorm van zo essentieel mogelijk schrijven in het dagboek van de waarneming. Schilderen is herbeleven in verf op doek, zich van het onderwerp verwijderen om op te gaan in het schilderen zelf. Tekenend verovert Luc Drieghe telkens opnieuw een vrijheid die hem in staat stelt op een levenskrachtige manier aan de dwingende eisen van het schilderij te voldoen. Ruwgevoelig. Hardrandig. Compact. Onuitgesproken teder. Afstandelijk onomwonden. Open in zijn gesloten toegankelijkheid. Met onverwachte atonale accenten. Met plotse kleurinvallen in de hoekige opbouw. Met stugge, smeuïge, effen, bewogen en ontdane schilderwijzen. Dit werk geeft zich niet makkelijk prijs. Het bestaat zoals het is: eenzelvig zichzelf. Het toont zich in de zuivere naaktheid van zijn taal. Roland Jooris (Mariette, Roland Jooris en Luc Drieghe / foto: Daniel De Mol)